Big in Japan

Μέσα σε έναν κιτς πλουραλισμό και μια μικροαστική υπερβολή, σε χονδροειδείς προχειρότητες και τετριμμένα κοινωνικά σχόλια, σε άκομψους αστεϊσμούς, χιούμορ ανύπαρκτης λεπτότητας, ντεμέκ πολιτικές θέσεις και life style ευσεβείς προσδοκίες, μέσα στην επενδυμένη ακριβές ιδέες αποφορά του κατά βάση «δηλωμένου» καλλιτεχνικού κόσμου ενίοτε-όλο και πιο σπάνια - αναδύονται μοναδικές μακρές στιγμές απόλαυσης που σου υπενθυμίζουν γιατί τέλος πάντων αξίζει να ασχολείται κανείς-λιγότερο ή περισσότερο, με αγάπη ή απλώς ενδιαφέρον- με αυτό το άμορφο που ονομάζεται σύγχρονη τέχνη- εν Ελλάδι.
Αν και εκτιμώ γενικώς τον προβληματισμό του Σαπουντζή πάνω στο μνημείο, θεωρώ τη ζωγραφική της Ευσταθίου πολύ καλής ποιότητας και την ολιστική γλυπτική άποψη του Αργιανά πραγματικά ενδιαφέρουσα -και με εμφανή και φερέλπιδα περιθώρια εξέλιξης -ήταν η δουλειά της Χάρις Επαμεινώνδα που με κέρδισε απολύτως εχθές, από την έκθεση των υποψηφίων για το φετινό βραβείο ΔΕΣΤΕ. Με αυτή τη λεπτότητα και την μαγική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει καλλιτέχνες σαν την Μαρία Λοϊζίδη ή την Kiki Smith, μια τέχνη που πολύ εύκολα από μια πρώτη βιαστική ματιά χαρακτηρίζεται γυναικεία, είναι όμως απλώς υψηλής ευαισθησίας και ευφυΐας, τα μικρού μεγέθους ανεπαίσθητα κολάζ όπου η ντελικάτη, σχεδόν αόρατη επεξεργασία της εικόνας δημιουργεί παράδοξες παραστάσεις, παράγει και υπονομεύει ταυτόχρονα τη νοσταλγία μιας αθωότητας -μια «μακρινή» χωρικά - χρονικά εποχή που ενισχύεται από το γεγονός ότι αναφέρεται σε έναν τόσο ξένο πολιτισμό. Δουλειά πολύ ιδιαίτερη και νέα, χωρίς εξεζητημένες χειρονομίες, με μια ηρεμία που λείπει γενικώς από τη σύγχρονη δημιουργία του οπτικού θορύβου και λειτουργεί τελικά σαν αισθητική όαση. Μπράβο.