Είναι λοιπόν και αυτές οι στιγμές που αισθάνομαι χαρούμενη που είμαι 36 χρονών και έχω το ακαταλόγιστο στην απενοχοποίηση κι έτσι μπορώ να ανατριχιάζω ακούγοντας το Suzanne και να το λέω, να δακρύζω χωρίς ίχνος ντροπής στο Anthem, να τραγουδάω τα λόγια στο Take this Waltz χορεύοντας ένα αυτοσχέδιο βαλς και να χειροκροτώ εντόνως σαν παιδί για να ξαναβγεί ο Leonard Cohen στη σκηνή να τραγουδήσει το Famous blue raincoat που λαχταρούσα να ακούσω όλη την υπέροχη αυτή βραδιά που, αν και στον πιο ανάρμοστο χώρο που θα μπορούσε κανείς να τον δει και να τον ακούσει-πόσο θα του ταίριαζε ένας Λυκαβηττός-, ο αγαπημένος-αυτή η λέξη μου φαίνεται τώρα τόσο λίγη και δεν θέλω να υποπέσω στην υπερβολή του «λατρεμένος»- ποιητής, μουσικός, εκτελεστής, δημιουργός μάλλον με κάθε σημασία της λέξης-αν και οι λέξεις φοβάμαι ότι δεν με εξυπηρετούν όταν είμαι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη όσο μετά από μια τόσο ιδιαίτερη καλλιτεχνική εμπειρία-παρά τα 74 χρόνια του κατάφερε να μαγέψει το κοινό, ένα κοινό πολυδιάστατο και πολυμορφικό σε ηλικία και ύφος αλλά ζεστό και ανυπόμονο να παρασυρθεί στη νοσταλγία και την ποίηση των θείων -πάλι ρέπω στην υπερβολή αλλά κάποιες στιγμές, όπως στο Hallelujah ή στο If it be your will, δυστυχώς αδυνατώ να τις περιγράψω διαφορετικά- μουσικών και στίχων, που τραγουδούσε και συμμετείχε, γεγονός που φυσικά δεν πέρασε απαρατήρητο από τον μάγο της βραδιάς που εκτός από τις πάμπολλες παρουσιάσεις του πολύ καλού επιτελείου μουσικών που είχε μαζί του –γλυκύτατος και ευγενής-δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο και τον κόσμο-“thank you for singing”- που ήξερε τους στίχους και που μέχρι το τέλος της σχεδόν τρίωρης συναυλίας δεν έπαψε να τον χειροκροτεί και επευφημεί ενθουσιασμένο με κάθε του κουβέντα. Ανάσα. Μακάρι να’ ταν κι άλλο…
Είναι άπειροι οι στίχοι με τους οποίους θα ήθελα να τελειώσω ένα παραληρηματικό κείμενο για τον Leonard Cohen αλλά επιλέγω αυτούς ίσως επειδή απόψε τους πρόσεξα για πρώτη φορά και δάκρυσα. Και γιατί η αποψινή βραδιά was such a crack:
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That's how the light gets in.
(Με μισώ όταν γίνομαι μελό)
31.7.08
He just paid his rent in the tower of song…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Ηταν από τις καλύτερες συναλίες που έχω ζήσει. (btw, το λατρεύω όταν γίνεσαι μελό)
Οι ποιητές δεν γερνούν ποτέ.
Τι συγκίνηση ήταν αυτή, πώς γίναμε όλοι μέρος μιας παλλόμενης μυσταγωγίας;
Η στιγμή που απάγγειλε το τετράστιχο από το "Anthem" ήταν συγκλονιστική. Την επόμενη το πρωί, το έκανα αμέσως ποστ.
Ανεπανάληπτη εμπειρία αυτή η συναυλία.
Χωρίς μελό
το παραμύθι μου
πώς θα το πω;
χωρίς μελό
το
παραμύθι μου
είναι
σαθρό
Η περιγραφή σου ταιριάζει απόλυτα με τα συναισθήματα μου για εκείνη την αξέχαστη βραδιά.
Τόση μαγεία,τόση ουσιά,τόσο δυνατά συναισθήματα μόνο και μόνο ακούγοντας τη φωνή του Κου Κοέν να τραγουδάει την ποίησή του δίπλα σε τόσο κόσμο (και τόσο μακριά) ο οποίος ανατρίχαζε και δάκρυζε από συγκίνηση και εφορία.Είχα πολύ καιρό να νιώσω τόσο κοντά στον εαυτό μου.
Χαίρομαι ακόμα πιο πολύ όμως που την έζησα με ανθρώπους σαν κι εσένα που ανατρίχαζες και δάκρυζες κάθε λεπτό από συγκίνηση και εφορία νιώθοντας ότι δεν είμαι η μοναδική που ζητάει κάτι παραπάνω σε αυτή τη ζωή.
Ένα Hallelujah λοιπόν γι αυτή τη ζωή που πολλές φορές αμφισβητώ.
Ένα Hallelujah στον Κο Κοεν που μου επιβεβαίωσε πόσο όμορφη μπορεί να γίνει.
Κι ένα ευχαριστώ σε σένα που την μοιράστηκες μαζί μου!
Evi A.
xx
τελικά είμαστε αρκετοί :)
Δημοσίευση σχολίου