EMERGENCY ROOM

The exhibition changes every day at 12.30
The exhibition comments on politics today
The exhibition is unpredictable
The exhibition is alive


Για τον Thierry Geoffroy -επονομαζόμενο και Colonel- η τέχνη είναι ένα πεδίο μάχης. Για να αντεπεξέλθεις πρέπει να έχεις αυτοπειθαρχία, εγκράτεια, εγρήγορση και καλή φυσική κατάσταση καθώς και να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να παρέμβεις οπουδήποτε.

Οι καλλιτέχνες που -κυριολεκτικά- στρατολογήθηκαν για το Emergency room δοκιμάστηκαν δεόντως σε όλες αυτές τις αρετές προκειμένου να παραδίδουν κάθε μέρα-όσοι τουλάχιστον «υπάκουσαν» στις πρωταρχικές οδηγίες-και ένα καινούριο έργο με ερέθισμα την απολύτως τρέχουσα επικαιρότητα.
Η διαδικασία συμμετοχής εμπεριείχε τρέξιμο γύρω από την ακρόπολη-για να μη ξεχνάμε που βρισκόμαστε-, στρατιωτική πειθαρχία την ώρα της δουλειάς που γίνεται in situ, no drinking no smoking- η τέχνη θέλει ευλαβική προσήλωση και ετοιμότητα, κάθε περισπασμός είναι εμπόδιο στην έμπνευση- αλλά και αντάρτικη διείσδυση στην Αθηναϊκή Biennale τη μέρα των εγκαινίων αυτής.
Η βασική σύλληψη του project, που ήδη έχει λάβει χώρα στη Δανία, στη Γερμανία, στη Νέα Υόρκη και από την 1 Σεπτέμβρη τρέχει και στην Αθήνα, στη γκαλερί Ιλεάνα Τούντα, είναι ουσιαστικά η γνωστοποίηση της άποψης των καλλιτεχνών για τα ημερησίως τεκταινόμενα- τι σκέφτονται διαβάζοντας την εφημερίδα, βλέποντας ειδήσεις στην τηλεόραση ή ψάχνοντας τα νέα στο Internet. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η καλλιτεχνική ποιότητα αλλά η έκφραση της θέσης του καλλιτέχνη, η οποία –βεβαίως- μπορεί να αποδοθεί αποτελεσματικά μόνο μέσα από τα δημιουργήματά του. Το έργο του καλλιτέχνη Geoffroy είναι η συγκομιδή των απόψεων αυτών.
Και εδώ ξεκινούν τα προβλήματα.
Πρόκειται για εφετζίδικο project όπου ο καλλιτέχνης/ επιμελητής εκμεταλλεύεται/ καρπώνεται τον εξαναγκασμένο οίστρο των φιλότιμων συμμετεχόντων καλλιτεχνών ως προσωπικό έργο ή είναι πράγματι μια ευκαιρία για δημιουργική εκτόνωση αλλά και-κυρίως- προσωπική δοκιμασία της ποικιλίας δυνατοτήτων έκφρασης, της εφευρετικότητας και της επινοητικότητας των δημιουργών καθώς και εξάντληση της «έμπνευσης της ημέρας» (αν αυτό είναι κάτι που υφίσταται); Με άλλα λόγια με τι έχουμε να κάνουμε τελικά, με χαμαλίκι ή με πρόκληση;
Το σκεπτικό του «δεν μας νοιάζει η ποιότητα αλλά η γνώμη του καλλιτέχνη»
υποδαυλίζει προχειρότητα και ευκολία ή πρόκειται για θεμιτή επιείκεια καθώς η προσδοκώμενη αυτόματη καλλιτεχνική αντίδραση στα γεγονότα δεν μπορεί να παράγει πάντα τα καλύτερα; Δίκοπο μαχαίρι.
Οι επιμελείς που δέχτηκαν πλήρως την πρόκληση αναμετρήθηκαν τελικά με τον εαυτό τους στο κατά πόσο μπορούν να είναι σε καθημερινή βάση δημιουργικοί και επινοητικοί ή μήπως τελικά στο κατά πόσο η έμπνευση έρχεται κατά παραγγελία; Ύπουλο ερώτημα.
Ασφαλώς υπήρξαν και οι «κοπανατζήδες» που απέφυγαν το καθημερινό εγερτήριο ή την επί τόπου δουλειά φέρνοντας ήδη έτοιμες δουλειές με διάφορα διπλωματικά προσχήματα. Γενικώς πάντως το πλήθος των καλλιτεχνών-οι οποίοι ήταν Έλληνες και ξένοι κάθε ηλικίας από φοιτητές της καλών τεχνών μέχρι καταξιωμένους ενεργούς καλλιτέχνες της εγχώριας τουλάχιστον σκηνής- κυμαινόταν από 7 άτομα μέχρι 30.

Όπως είναι αναμενόμενο θεματικά κυριάρχησαν οι πυρκαγιές και οι εκλογές αλλά πολύ ενδιαφέρον είχαν και έργα σχόλια σε μεμονωμένα περιστατικά από την παγκόσμια επικαιρότητα -όπως αυτό του Ταξιαρχόπουλου σχετικά με την διαπόμπευση μιας Γιαπωνέζας πολιτικού εν έτη 2007, ή του Γιαννάκη για την βομβιστική επίθεση-αυτοκτονία ενός 22 -χρονου στη Βομβάη- ή θέματα επιστημονικής φύσεως όπως η άποψη του Hawking για μετοίκηση σε άλλο ηλιακό σύστημα που εικονοποίησε η Μιχαλάκη.

Προσωπικά εκτιμώ και επικροτώ κάθε πειραματική απόπειρα που εγείρει προβληματισμούς-ανεξάρτητα αν συμφωνώ ή όχι με τη λογική της. Πόσο μάλλον όταν το αποτέλεσμα αναδύει εξαιρετικές προσπάθειες.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση κάποιοι καλλιτέχνες ξεπέρασαν μάλλον κατά πολύ τις προσδοκίες του εγχειρήματος καθώς στα εγκαίνια -όπου είχε γίνει μια επιλογή από τα έργα όλης της πρώτης εβδομάδας- εμφανίστηκαν δουλειές υψηλότατης καλλιτεχνικής ποιότητας.
Η Οικονομοπούλου και ο-νεότατος- Μόρης- για παράδειγμα, που βρίσκονταν εκεί καθημερινά για μια βδομάδα ανταποκρινόμενοι πλήρως στην πρόκληση του Στρατηγού- έδωσαν έργα αρτιότατα τόσο ως καλλιτεχνική σύλληψη όσο και ως τεχνική (η μεν ευαίσθητα και επικεντρωμένα στο ανθρώπινο στοιχείο, ο δε χιουμοριστικά και πολιτικά), ο Φουτρής για άλλη μια φορά ήταν επινοητικότατος, ο Ιωάννου επίσης πολύ εύστοχος στα πολιτικά του σχόλια.

Από κει και μετά το τι μπορεί να κάνει κανείς υπό το πρόσχημα της τέχνης είναι μια άλλη-και μεγάλη- ιστορία…

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το project:
www.emergencyrooms.org

Ειδικότερα για την πραγματοποίησή του στην Αθήνα και για φωτογραφίες από κάθε μέρα υπάρχει το blog:
http://emergencyroom-athens.blogspot.com/