Dr. Parnassus - Sympathy for the devil

Καταρχάς είναι πάντα απόλαυση να βλέπεις τον Τομ Γουέιτς στην οθόνη – πόσο μάλλον όταν σχεδόν παίζει τον εαυτό του, μια και η προσωποποίηση του κακού, το λοξό βλέμμα και το βαμμένο μουστάκι, του πάει γάντι, έξοχος- εξοχότατος σατανάς - μετά είναι φυσικά ο Γκίλιαμ, των Μόντυ Πάιθον και του απερίγραπτου και αξεπέραστου Brazil (και του Μυνχάουζεν και των 12 πιθήκων και των Αδερφών Γκριμ και τέλος πάντων όλων των σύγχρονων αγαπημένων κινηματογραφικών φαντασμαγοριών ) που μήπως -λέω- αφηγείται το παραμύθι του -λέγοντας ακόμα μαγικές ιστορίες, μετά από 1000 χρόνια για να μη σταματήσει ο χρόνος - ποιητική επιμήκυνση του δημιουργικού του χρόνου- πόσες γενιές εξάλλου από τους Python μέχρι σήμερα;-και πόσες ακόμα- και τέλος- γιατί επιμένουμε στο πνεύμα των ημερών - ο πάτερ φαμίλιας που στοίχειωσε Χριστούγεννα και Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων χέρι χέρι με την Τζούλυ Άντριους , ο Κάπτεν φον Τραπ της χιλιοπαιγμένης Μελωδίας – καλομελέτα και έρχεται στο εορταστικό πρόγραμμα των ευφάνταστων καναλιών μας- με την υπέροχη επιβλητική του φωνή εξακολουθώντας να σώζει οικογένειες o Κρίστοφερ Πλάμερ και τι άλλο στο κάτω κάτω να θέλει κανείς για ένα ντεμί-χειμωνιάτικο προχριστουγεννιάτικο τεμπέλικο βράδυ; Άσε που δεν είναι μόνο αυτά, γιατί έχει και Κιθ Λέτζερ για άλλη μια (τελευταία) φορά τόσο πανέμορφος και εξαίρετος ηθοποιός, και Τζόνι Ντέπ -πάντα Τζόνι Ντεπ, γιατί τον αγαπώ ό,τι κι αν κάνει- και Τζουντ Λο και Κόλιν Φάρελ και την φρέσκια φρέσκια Λίλυ Κολ που μοιάζει με ρώσικη κούκλα και τα μαγικά κουστούμια και τα όνειρα και τα γκιλιανικά απίστευτα σκηνικά που δεν χορτάσαμε ποτέ και τέλος πάντων είναι πάντα ωραία τα μεγαλοπρεπή πολύχρωμα παραμύθια όσο εξωφρενικά και υπερβολικά και τραβηγμένα και ζαλιστικά κι αν είναι - όσο κι αν στην έξοδο και αφού συνέλθεις κάπως από το δίωρο οπτικό τριπ το πρώτο πράγμα που αναρωτιέσαι είναι μα τι πίνει αυτός ο άνθρωπος τόσα χρόνια τώρα;