Κρίμα

Σαφώς και δεν πήγα στον Μπορίς Γκοντουνόφ από τους Fura del Baus για να τρομάξω. Και φαντάζομαι ότι με όσα είχαν ευρέως ήδη ακουστεί και συζητηθεί για την παράσταση όλοι ήταν ενήμεροι για την ιδιαιτερότητά της.
Δεν ήταν λοιπόν το πρόβλημά μου το γεγονός ότι δεν ένιωσα το άγχος του “ομήρου” ή το ότι δε βίωσα “στο πετσί μου” την κατάσταση του εγκλεισμού, αυτά είναι πράγματα που-εικάζω- δεν μεταδίδονται με τη συμμετοχή του θεατή, καθώς κάτι τέτοιο συνεπάγεται ακραίες καταστάσεις όπου διακυβεύεται πάντα ο σεβασμός των δημιουργών προς αυτόν. Δεν περίμενα λοιπόν- και μάλλον ούτε επιθυμούσα- να με σηκώσουν βίαια από τη θέση μου ή να μου χώσουν ένα όπλο στη μούρη-όσο αληθοφανής και να γινόταν έτσι η παράσταση και όσο συντηρητική και να φαίνομαι με μια τέτοια δήλωση-και δεν ήταν αυτό που μου έλειψε.
Η ατμόσφαιρα του εφιάλτη που έζησαν οι θεατές του θεάτρου Ντουμπρόβκα το 2002 όταν αυτό καταλήφθηκε από Τσετσένους αυτονομιστές είναι σίγουρα αδύνατον να αναβιωθεί απολύτως και όσον αφορά στην πληροφορία που έδινε η παράσταση ομολογώ ότι ήταν αποτελεσματικότατη. Το πρόβλημα είναι ότι πέρα από την ευφάνταστη χρήση του χώρου, τις εξαιρετικές προβολές-σκηνικά και τα ιντερμέδια από τον πραγματικό “Μπορίς Γκοντουνόφ” του Πούσκιν-που λειτουργούσαν ως ανάσες ανάμεσα στο ρεαλιστικό διάλογο και με πολύ εύστοχο παραλληλισμό- το κείμενο της παράστασης -ντοκυμαντέρ-docu-drama όπως το ονομάζει ο σκηνοθέτης-, ήταν ανεπαρκές.
Άνευροι διάλογοι, συγκινησιακές ευκολίες, χαρακτήρες χωρίς βάθος, πλατιασμοί και αφέλειες. Ένα σχεδόν πρόχειρο κείμενο που υπονόμευε όλη τη δύναμη και την φρεσκάδα του εγχειρήματος. Δεν έχω παρακολουθήσει δυστυχώς άλλες παραστάσεις της ομάδας-για την οποία πάντα άκουγα τα καλύτερα λόγια- αλλά η συγκεκριμένη αν και αναγνωρίζω ότι τεχνικώς ήταν μια πολύ καλοφτιαγμένη, τολμηρή και προσεγμένη παράσταση τελικώς δε με κράτησε, βαρέθηκα...