decAdAnce

Οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Παλαιού Φαλήρου πάντως έξοχος χώρος. Δίπλα στη θάλασσα, καραβάκια, ηλιοβασιλέματα. Κάτι είναι κι αυτό. Μέσα δε κάτι σε πιάνει, δεν ξέρω τι φταίει, η Μεγάλη επέλαση της ζωγραφικής, τα τόσο φιλικά στον θεατή πια έργα, τα αρπαχτικά βλέμματα, περάστε κόσμε, κάτι για το σαλόνι σας, τιμαί λογικαί…
Επιλογές συμβατικές, χωρίς καμία τόλμη, χωρίς άποψη ή πρόταση, χωρίς προκλήσεις πάνω απ' όλα, λιγοστά βίντεο, χιλιοειδωμένες φωτογραφίες – αισθητική παζαριού συν μια μιζέρια…
Τα παιδιά με τις μάσκες στα εγκαίνια να ταλαιπωρούν βάναυσα ένα πιάνο σε μια τελετουργία καταστροφή (ς) -δεν το ‘σπαγαν μια και καλή όπως εκείνες τις παλιές χρυσές εποχές…- ο κόσμος να χειροκροτεί αμήχανα, μια απορία, μια απογοήτευση, ένα μισοειρωνικό χαμόγελο-αυτό είναι όλο; Πόσο μικρή φαίνεται η Art Athina απ’ το μπαλκόνι!
Σε εποχές «κρίσης»- λέξη τόσο καραμέλα πια που μια φίλη και εξαίρετη καλλιτέχνης μου απαγορεύει να προφέρω καν – όλοι και όλα πισωγυρίζουν, κλείνονται σε κουκούλια δήθεν παράδοσης και σκληροπυρηνικού συντηρητισμού. Η τέχνη βεβαίως- τρανή βιτρίνα του καιρού της- πρώτη και καλύτερη. Οι φουάρ ως επίσημοι κράχτες των εικαστικών τεχνών είναι μάλλον οι πιο έγκυροι τόποι αναγνώρισης του φαινομένου. Μάλιστα κυρίες και κύριοι, είμαστε σε κρίση!
(πολύ γκρίνια τον τελευταίο καιρό το ξέρω...)