Berlin luvs u

Το να φιλολογήσει κανείς σχετικά με το πόσο ωραία πόλη είναι το Βερολίνο δεν είναι δα και η ανακάλυψη της Αμερικής. Εκπληκτικά κτήρια που ορίζουν χαρακτήρα, μεγάλα φροντισμένα πάρκα, φιλικές πλατείες που αποκαθιστούν την χαμένη, στα δικά μας, έννοια του δημόσιου χώρου, πόλη καθαρή, ομαλή και δεκτική στον κάτοικο και τον ταξιδιώτη - σε κάνει να αναθεωρείς καθολικά μουρτζούφλικες υποθέσεις σχετικά με το πόσο ανθρώπινη μπορεί να είναι η σύγχρονη αστική διαβίωση. Δεν θα επεκταθώ. Μένοντας σε μια πόλη μουτζουρωμένη και ανάγωγη σαν την Αθήνα το Βερολίνο μοιάζει ουτοπία. Σαφώς και έχουμε ό,τι μας αξίζει.
Επιστρέφω λοιπόν κάπως μπουκωμένη από εικόνες και σκέψεις, ακόμα άτακτες καθότι πρόσφατες, μετά από ένα πασχαλινό overdose τέχνης και μπύρας μακριά από κοκορέτσια, αυγά και λοιπές ελληνικές παραδόσεις.
Στο Μουσείο της Περγάμου παρ’ αυτά είχε έκθεση για τους Έλληνες θεούς για να μην ξεχνιόμαστε.



Μπόλικοι στιβαροί Δίες, χυμώδεις Αφροδίτες, βλοσυρές Αρτέμιδες και χαριτωμένοι Ερμίδες λοιπόν εκτός από τα λοιπά γνωστά αρχαία-βαβυλωνιακά, ισλαμικά, ελληνικά κτλ . κτλ.- εκθέματα, καθώς και ένα αφιέρωμα στο Διόνυσο.





Εντυπωσιακότατο βέβαια το κτήριο αλλά ακόμα πιο εντυπωσιακός ο –παραδειγματικός-τρόπος έκθεσης του τεράστιου υλικού του. Δυστυχώς το περίφημο Neue museum ήταν κλειστό ακόμα-ανοίγει νομίζω από Οκτώβριο 09- αλλά το κτήριο φανερώνεται επιβλητικότατο. Στο Altes Museum είχε μια ιδιαιτέρως κατατοπιστική έκθεση σχετικά με τη συντήρηση και αποκατάσταση διάφορων έργων τέχνης της συλλογής των εθνικών μουσείων του Βερολίνου αλλά το πιο εξαιρετικό έκθεμα εξακολουθεί να είναι η έκπαγλου λαμπρότητας Νεφερτίτη.




Στην Alte Nationalgalerie πήζεις λίγο στον γερμανικό 19ο που ναι μεν είναι πολύ ενδιαφέρον αν παρακολουθήσεις την εξέλιξη του μέχρι τον μοντερνισμό- και τον Γερμανικό εξπρεσιονισμό γαρ- αλλά ενίοτε είναι βαρετός...
Κι όλη αυτή η τεχνολάγνα βόλτα με ιντερμέδια αράγματος-απολύτως απαραίτητο μετά από το ατελείωτο περπάτημα- στα απέραντα προκλητικά γρασίδια που πλαισιώνουν τα θηριώδη κτήρια του νησιού των μουσείων στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Πολύ ζήλεψα όλο αυτό τον κόσμο –και είναι πάρα πολύς και κάθε ηλικίας- που κυκλοφορούσε παντού με ποδήλατο μιας και η πόλη –σε κάθε της έκφανση -είναι ιδιαιτέρως διαμορφωμένη για να διευκολύνει πλήρως τους ποδηλάτες.

Και για να έρθουμε σε πιο σύγχρονα πράγματα, η Neue Nationalgalerie έχει μια πολύ καλή έκθεση για τον εξπρεσιονισμό, που περιλαμβάνει έργα της συλλογής του Otto van de Loo που δώρισε στην πινακοθήκη σε συνδυασμό με έργα της μόνιμης συλλογής αυτής.







Το υπέροχο κτήριο –του Mies van der Rohe παρακαλώ-είναι όσο απέραντο οφείλει και έτσι τα έργα αναπνέουν ανενόχλητα και συνομιλούν αναδεικνύοντας συγγένειες, διαφορές και πορείες.







Από Nolde και Kirchner μέχρι Vostell και Tapies, πραγματικά μια «επίδειξη δύναμης» του εξπρεσιονισμού (ή/ αλλά και της εικαστικής έκφρασης…) εξ’ ου και το όνομα της έκθεσης Die Macht des Expressiven.


Παράλληλα εκτίθεται και μια εγκατάσταση του Ulrich Rückriem τον οποίο είδαμε πρόσφατα με τις «Σκιές της πέτρας» του στο ΕΜΣΤ-από τις πρώτες εκθέσεις του ΕΜΣΤ στο Ωδείο Αθηνών.

Στο Hamburger Bahnhof Museum είχα την τύχη να προλάβω εκτός από τη συγκλονιστική ηχητική εγκατάσταση των Janet Cardiff & George Bures Miller ‘The Murder of Crows' – και την έκθεση για τον Joseph Beuys που τελειώνει σήμερα.



Το Murder of Crows, μια αποκλειστικά ηχητική εικονοπλασία βασισμένη στο έργο του Goya «Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα» (χαρακτικό από τη σειρά Καπρίτσια που είδαμε κι εμείς φέτος στην Εθνική Πινακοθήκη), μια εγκατάσταση από ηχεία με τους ακροατές ανάμεσά τους ώστε ο αφηγηματικός ονειρικός-έως εφιαλτικός ενίοτε- ήχος να σε περικυκλώνει στενά, έργο απίστευτα αποτελεσματικό και υποβλητικό.


Ο Beuys πάλι χορταστικότατος, από τα τεράστια γνωστά γλυπτά του με λίπος και τσόχα μέχρι άφθονες κινηματογραφημένες performances και συνεντεύξεις












με μια «εισαγωγή» από αρκετά έργα fluxus καλλιτεχνών που σηματοδοτούν τις επιρροές του από το κίνημα αλλά και την επήρεια του σε αυτό.












Στο μικρό αλλά στιλάτο Deutsche Guggenheim τρέχει μέχρι τις 10 Μαΐου μια αρκετά ενδιαφέρουσα έκθεση Αμερικάνικού φωτορεαλισμού

με θέμα την απεικόνιση της Αμερικής τη δεκαετία του 70’.



Ενώ στην κομψή και φωτεινή Berlinische Galerie, πίσω από το Εβραϊκό μουσείο, παίζουν τέσσερις εκθέσεις αυτό τον καιρό. Κατά πρώτον η πολύ πολύ ενδιαφέρουσα As time goes by -από τους επιμελητές Anna Ewa Dyrko, Antje Schunke και Thomas Steigenberger -παρακολουθεί αναλυτικά και εύστοχα έργα που έχουν να κάνουν με το χρόνο σε μικρές ενότητες.







Κατά δεύτερον τα χιουμοριστικά κολάζ του Γερμανού γνωστού φωτογράφου αλλά άγνωστου ντανταϊστή Erwin Blumenfeld είναι πραγματικά απολαυστικά.





Το Art in Berlin 14’-68’είναι μια περιεκτικότατη έκθεση με γερμανική τέχνη από το νταντά μέχρι τον κονστρουκτιβισμό και τον νέο γερμανικό εξπρεσιονισμό στην οποία μέσα από το ξεδίπλωμα της εξέλιξης της εικαστικής φόρμας εξετάζεται το πολιτικό παρασκήνιο ενώ τέλος τα αφηρημένα «ζωγραφικά γλυπτά» της Pia Fries πήραν το βραβείο Fred Thieler για το 2009.



Δυστυχώς δεν πρόλαβα να περάσω από άλλα μουσεία-είναι αμέτρητα και ομολογώ ότι δεν είμαι η καλύτερη στην χωροχρονική οργάνωση στα ταξίδια μου- αλλά τριγύρισα σε αρκετές γκαλερί. Tο Βερολίνο είναι-προφανώς- ο παράδεισος απανταχού εραστών των τεχνών, μόνο στο Mitte πρέπει να υπάρχουν καμιά σαρανταριά τουλάχιστον, κοινώς όπου σταθείς και όπου βρεθείς σε περιμένει μια βιτρίνα γκαλερί- όπου –για να κάνω μια πολύ γρήγορη προσωπική εκτίμηση- επικρατεί σθεναρά η ζωγραφική έναντι του βίντεο της φωτογραφίας ή των εγκαταστάσεων χωρίς αυτό να σημαίνει βεβαίως ότι δεν υπάρχουν και ενδιαφέρουσες δουλειές νέων μέσων όπως π.χ. η ομαδική Raw Material που τρέχει αυτό τον καιρό στην Billirubin gallery στη Linienstrasse.
Παρεμπιπτόντως αυτό τον καιρό, μεταξύ άλλων, τρέχει ακόμα και η έκθεση της Annie Leibovitz στο c/o Berlin και του Helmut Newton στο Helmut Newton Foundation.
Δεν έχω τι άλλο να πω, αν μη τι άλλο το μότο παράφρασης του γνωστού I love NY που κυκλοφορεί ευρέως σε μπλουζάκια και λοιπά τουριστικά παραφερνάλια τα λέει όλα. Berlin loves U