Αυτές τις μέρες δεν μπορώ να μιλήσω για τέχνη. Με πληγώνει. Με ταράζει και με γεμίζει ενοχές. Αυτή η πόλη αυτή η χώρα, αυτός ο κόσμος κάθε μέρα γίνονται και πιο αφόρητα. Και οι λέξεις ηχούν σαν θόρυβος από κονσερβοκούτια που κατρακυλούν στους δρόμους. Άδεια και σκουριασμένα. Άδειες και σκουριασμένες. Κατρακυλούν, κάνουνε θόρυβο και κόβουν-καμιά φορά- μέχρι να βρουν τον τοίχο. Και ο τοίχος δεν θα πέσει με λέξεις.

Ξέρεις υπάρχουν κάτι παιδιά στο Ισραήλ που δεν τον θέλουνε τον πόλεμο:

http://december18th.org/?message=Not+a+valid+email+address

(There is a crack in everything. That's how the light gets in)