Always look at the bright side of death (Η νεκρή νύφη)

Πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι η επιλογή των Χριστουγέννων για ένα διαλογισμό πάνω στο θάνατο? Μόνο ο σκηνοθέτης του Nightmare before Christmas θα μπορούσε να διεκπεραιώσει κάτι τέτοιο…

Ο Burton, λοιπόν, με μια ακόμα δουλειά πάνω σε αρχετυπικά δίπολα, μας αναλύει τα μεταφυσικά του οράματα βαδίζοντας με χιούμορ αλλά και σκεπτικισμό στα όρια ζωής και θανάτου, απαισιόδοξος πάνω στη ζωή-αισιόδοξος πάνω στο θάνατο…
Καταρρίπτοντας το κοινωνικώς αποδεκτό και ορισμένο επιλέγει ύπουλα το ασπρόμαυρο για έναν κόσμο τεθλιμμένων θλιβερών ζωντανών και το έγχρωμο για ένα οργιαστικό πανηγύρι κεφάτων συμπαθέστατων νεκρών.
Παραθέτει ένα διονυσιακό υπόκοσμο-που κινείται μεταξύ γαλλικού καμπαρέ και μπαρ περιόδου ποτοαπαγόρευσης- με λάγνο κέφι και έντονο χρώμα σε αντιδιαστολή με το θλιβερά ανέραστο γκρίζο σκηνικό της Βρετανικής κοινωνίας του 19ου αιώνα. Μια τόσο διαφορετική εκδοχή που διχάζει εξ´ αρχής τον θεατή χωρίς ελαφρυντικά–ποια λοιπόν πρέπει να διαλέξει ο χλωμός θλιμμένος ρομαντικός ήρωας? Τη νεκρή ή τη ζωντανή νύφη? Ένα πραγματικό δίλημμα, μια αναπάντεχη σύγχυση αφού στο προκείμενο –παράλογο-«ερωτικό» τρίγωνο σε αυτή τη μαύρη-σχεδόν πεισιθάνατη -παραλλαγή του, η έννοια του ζωντανού και του νεκρού είναι σχετικές…
Η φαινομενικά θριλερική συνεύρεση νεκρών και ζωντανών με σκοπό την κουμπαριά ζωής και θανάτου-που σαφώς οδηγεί στο αδύνατο της πράξης… -καταλήγει σε μια- σύντομη βέβαια- απρόσμενα- αν και όχι και τόσο τελικά…- φιλική συνύπαρξη, με συγκινητική τρυφερότητα και νοσταλγία των μεν για τους δε και τούμπαλιν, μια διαφορετική έγερση των κατοίκων του κάτω κόσμου οι οποίοι θυμούνται, αναπολούν και αγαπούν ακόμα και με τις σταματημένες τους καρδίες που ίσως και να νιώθουν περισσότερα από τις σκληρές καρδιές των «από πάνω».
Ανατρέποντας τετριμμένες ηθικές και παρωχημένες δεισιδαιμονίες ο Barton δημιουργεί άλλο ένα σκοτεινό παραμύθι με γοτθικές αποχρώσεις χτισμένο με τις κλασσικές δραματικές δομές, με καλούς και κακούς, αδικίες και προδοσίες και με μια –κοσμογονική- κορύφωση που καταλήγει στη νέμεση και τη λύτρωση.

Και έζησαν αυτοί καλά και αυτοί που δεν έζησαν μπορεί και καλύτερα…